این در حالیست که آتش گشودن در مراسم روز گذشته کور یا بی‌هدف نبوده است.

در حقیقت ترور کور ریشه در حوادث دهه نخست انقلاب و جنایت منافقین دارد که بدون آنکه تحلیل درستی از شرایط، مکان و شخصیت‌های قربانی خود داشته باشند مرتکب به قتل می شدند.

آنچه در رژه 31 شهریورماه شاهد بودیم ترور کور نبود بلکه فرایندی برنامه ریزی شده از ماه‌ها پیش بود؛ شاید از همان روز که محمد بن سلمان عنوان کرد «سننقل المعركة الى ايران» (جنگ را به داخل ایران منتقل می‌کنیم.)

اگر چه در این حادثه افراد بی‌گناه فراوانی به شهادت رسیده اند اما نباید فراموش کنیم که این عملیات تروریستی در مکانی به مرحله اجرا رسیده است که باید از بالاترین ضریب امینتی برخوردار باشد و در زمانی آتش روانه جان مردم شده است که سران نظامی ، نخبگان امنیتی و پیشکوستان جنگ دم از اقتدار و بازدارندگی می‌زنند.

 از سوی دیگر روح برگزاری رژه نظامی نیز گویای آن است که در بالاترین سطح آمادگی به سر میبریم. علاوه بر این حادثه در سالروز آغاز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران به وقوع پیوسته است. با کنار هم قرار دادن هر یک از اجزای این مجموعه  متوجه می شویم که عاملا این جنایت تروریستی از سر بینایی و درک زمانی دقیق چنین اقدامی کرده‌اند.

بنابراین آنچه به تعبیری ترور کور خوانده می‌شود برای تسکین آلام ملت ایران و کم اثر و بی اهمیت جلوه داد این عملیات تروریستی است. در حقیقت ترور یا تیراندازی کور آن چیزی است که در برخی از مدارس آمریکا یا در دوران انقلاب شاهد بودیم.