بنابراین اگر حتی یک بانک خارجی در فهرست تحریم وجود نداشته باشد، با آن می‌توانیم مراودات تجاری خود را با کشور‌های دیگر انجام دهیم. حداقل در حوزه دارو و مواد غذایی که جزو نیاز‌های اساسی و کالا‌های استراتژیک حساب می‌شود، ما خودمان را تامین می‌کنیم و این برای سیستم اقتصادی کشور کفایت می‌کند. بسیاری از مردم دولت و تحریم‌ها را مقصر افزایش قیمت ارز می‌دانند. این درحالی است که قیمت ارز را آمریکا گران نکرد، هجوم یکباره مردم به بازار به خاطر اثرات روانی علت این موضوع بود. این اثرات مستقیم نیست بلکه اثرات روانی غیرمستقیمی است که یک سری تهدید‌ها یا ریسک‌های سیاسی که افزایش پیدا می‌کند، این اثرات را به دنبال دارد. می‌توان این وضعیت را کنترل کرد. بنابراین بحث اصلی افزایش نرخ ارز نیست، زمانی که همه برای خرید نخود و لوبیا هجوم ببرند بخرند، کمبود به وجود می‌آید و قیمت‌ها افزایش پیدا می‌کند. میزان ارزی که نیاز کشور ماست، در حد ۶۰ میلیارد دلار یا حداکثر ۸۰ میلیارد دلار بوده که ذخیره شده است. با مقایسه‌ای می‌توان فهمید که تحریم فعلی تحریم‌های یک جانبه از سوی یک کشور است؛ در صورتی که تحریمی‌هایی که در گذشته پشت سر گذاشتیم تحریم‌های چند‌جانبه و از سوی تمام کشور‌ها بود، اما تاثیر آن به این اندازه روی نرخ ارز نبود. این‌ها نشان می‌دهد که مسائل داخلی کشور بیش از مسائل بیرونی و تحریم وضعیت را سخت‌تر کرده است.

بی‌اعتمادی نسبت به سیاست‌های کشور باعث شده تا مردم به سمت خرید ارز هجوم ببرند که یا پول نقدشان را تبدیل به کالای دیگری کنند. بنابراین بخش کوچکی از مسائل موجود مربوط به مسائل تحریم دارد، اما بخش عمده آن مربوط اثرات روانی می‌شود که در داخل کشور کنترل نشد. این عدم اطمینانی که در مردم وجود داشت، آرام نشد و تشدید شد. در این میان رسانه‌ها، دولتمردان و افکار عمومی باعث شدند که این اتفاق رقم بخورد. البته این وضعیت هنوز هم قابل کنترل است، یعنی هنوز هم جا برای اینکه قیمت ارز کاهش پیدا کند بسیار زیاد است و این اقدام را دولت می‌تواند انجام دهد.